بمن نگاه کن
و بگذار عشق سرآمد ِگاه ِما شود
تا شُرشُر ریزش ِحرف و واژه
به سمت روشنی ِشور و شعر
به تکپویی راهوار ِکلام
به رخداد ِبی رقیب جنون
به چشم های ِتو
نزدیک شود
::
بمن نگاه کن
و تصویر مرا دوباره بکش
دوباره به دست ِترانه ی شوق
پروانگی ام را
رها ازهرچه پیله بکش
و شبیخون ِابری باش
در برهوتی، تشنه ی باران
تندری در خاطره های ِمحو
رخنه در تندیس ِسرد ِرویا
::
بمن نگاه کن
و برقوس ِاشتیاقم
رنگی بزن 
بر سایه ی تاریک تنهایی ام
پنجره باش
و مرا در سینه ی خویش
به دست های ِمعجزه
ریشه بکار
تا در طلوعی نو
در تو من بسیار
درمن
تو وسعتی
به اندازه ی یک سرزمین باشی ....