میس کالهاتوُ به خطش نمیشماری،خوابت نمیبرد،قرصهای خواب را میشماری..

پیاده تمام شهر را قدم میزنی،به جدول خیابان لگد میزنی..

حسرت شکلات کنار قهوۀ تلخت،بوی سیگار شده عطر تن و رختت..
از خود بیخود شده ای انگار،اصلاََ مُرده ای انگار..

پر از نفرتی اما دلت تنگ است،دلت با عقل در جنگ است..

اینهمه زجر میکشی،آه میکشی،گریه میکنی،داد میکشی.زندگی برایت شده سم،سَر میکشی..

اما او حتی تو را یادش هم نیست!
روزی به خودت می آیی و میفهمی که خودکرده را تدبیر نیست..
تو بی ترمز جلو رفتی بدون توجه به عقلت که بارها هشدار داد...ایـــــســـــ ــــتـــ ــــ !

پریسا..